Na mijn zwangerschappen heb ik Hashimoto ontwikkeld: een auto-immuunziekte aan de schildklier. Ik was altijd moe, mijn haar viel uit, ik had een kort lontje, sliep slecht en had het altijd ongelooflijk koud. Mijn klachten werden steeds heftiger, maar ik ging pas naar de huisarts toen ik een dikke, opgezette keel had. De volgende dag zat ik al bij de internist die een vrouw in een rolstoel verwachtte op basis van mijn bloedwaarden. Zó slecht was ik eraan toe. En ik maar denken dat het erbij hoorde.

Als je Hashimoto hebt, zegt de dokter dat je de rest van je leven medicatie moet slikken. Ik heb een paar jaar aangemodderd: dosis omhoog, dosis omlaag, maar ik bleef dezelfde klachten houden. Klachten waar je volgens de dokter mee moet leren leven. Toen mijn relatie na 18 jaar eindigde in een scheiding, vond ik de vechtlust om uit te zoeken hoe ik zélf mijn klachten kon verlichten.